Een weekje whatsappen

Mag ik een weekje te gast zijn in jouw Whatsapp-groep?

Whatsapp-groepen vind ik fascinerend. Ik zit er zelf niet in veel, maar wel een paar. Natuurlijk in een familiegroep. De Hotel California onder de Whatsapp-groepen, want zie die nog maar eens te verlaten. In het groepje van mijn schoonfamilie zit ik niet. Geen onwil (denk ik), maar nog niet van gekomen. Nu is mijn vriendin enig kind en zijn ze nogal hecht met z’n drieën, dus ik vind dat prima.

Veel groepen zijn vaak te druk. Zoveel updates! Zoveel input! Dempen die handel, nog voor een kalf is verdronken. Er is het jaarlijks terugkerende IDFA-groepje. Lekker functioneel. En kan daarna weer weg. Ook prettig. Een groepje met naast collega’s, projectgroepen, praatgroepen, gezellige groepen en groepen waar al jaren niks meer gezegd wordt. Verstilling in de digitale communicatie. Heerlijk, moet je van genieten.

Ik ben ook heel benieuwd in welke Whatsapp-groep Rutte zit. Zou hij met Dijsselbloem en Zalm in een groepje zitten? Heeft Angela Merkel een EU-groepje aangemaakt? Zitten alle spelers van Ajax in een Whatsapp-groep of hebben ze stiekem Jasper Cilessen van niks laten weten? Vragen, vragen, vragen. En daarom wil ik op zoek naar alle antwoorden! En ik begin bij jou.

Heel graag zou ik een week te gast zijn in een Whatsapp-groepje van jouw keuze. Om mee te kletsen. Om te ontdekken wat voor soorten groepjes er zoal zijn. Wie veel kletst. Wie weinig. En na 1 week schrijf ik daar een blog over op deze site. Ik stel me natuurlijk eerst netjes voor en zal melden dat ik een blog erover schrijf. Ik heb nog geen idee wat het op zal leveren, maar ik ben nu al benieuwd. Dus mijn vraag is dan ook:

Mag ik 1 week te gast zijn in jouw Whatsapp-groep?

Stuur me een berichtje op Twitter naar @kingjaynl, via Facebook of mail naar jasper@koni.ng (ja, met een g op het eind) en dan bespreken we de details!

Willekeurig

tijd

Ooit heeft iemand bedacht dat vandaag maandag is. En dat maandag het begin van de week is. Van een week die zeven dagen duurt, maar stiekem hebben we die opgedeeld in een werkweek en een weekeinde. Dus eigenlijk is een week vijf plus twee dagen. En voor sommigen begint die week op zondag, voor anderen op maandag. Er zijn volken die standaard maar weken hebben van vijf dagen. Ik kan me niet anders bedenken, dan dat je waarneming van tijd beïnvloedt.

Continue reading Willekeurig

Soms is wachten net even lekkerder

Je voelt het aankomen. Je neus kriebelt. Je ogen beginnen uit zichzelf al dicht te gaan. De spanning bouwt zich langzaam op. Deze gaat doorzetten, dat voel je gewoon. Dit wordt zo fijn, hou dat moment vast. Geniet hiervan. Dan gooi je je hoofd achterover en bijna meteen te laten volgen door een voorwaartse beweging. Je neus sproeit leeg, je hoest die ´hatsjoe´ eruit en blij kijk je om je heen. Een beetje voorzichtig om te zien of je niks geraakt hebt. Zo´n nasaal orgasme is helemaal lekker als je een verstopte neus hebt en dit je even opluchting geeft. Maar het fijnst is toch die anticipatie. Dat moment vol verwachting. Je weet dat er iets fijns aankomt, maar het duurt nog even. Dat hemelse moment van uitgesteld genot.

Continue reading Soms is wachten net even lekkerder

De pijl die richting geeft

In computerspelletjes heb je soms een pijl voor je zweven die aangeeft waar je naartoe moet. Ik wil zo’n pijl in mijn leven. Ga ik naar rechts of naar links? Kunnen die keuzes bepalend zijn of kun je via een omweg altijd nog linksaf, terwijl je eigenlijk naar rechts was gegaan? Van die kleine opdrachtjes met een beloning op het eind uit dezelfde computerspelletjes, lijken me ook geweldig. Voltooi deze opdracht en dan krijg je een nieuwe. Heerlijk, afgeronde brokjes met een kop en een staart. Het leven kan soms in rotvaart over je heen storten om vervolgens abrupt tot stilstand te komen.

Continue reading De pijl die richting geeft

De kunst van het geven

Een cadeau geven is een kunstvorm. De komende maand zal die kunst weer op grote schaal verkracht worden. Stropdassen, sokken, geurtjes en andere inspiratieloze giften wisselen van eigenaar. Zinloze cadeaus die achter in een kast verdwijnen. Alleen winkeliers zijn blij met die presentjes. Een cadeau moet een verhaal zijn. Precies raak geschoten. Niet bij de gever passen, maar bij de ontvanger. De kunst datgene aan te voelen wat het doelwit wil krijgen, maar waarvan hij/zij niet bedacht had het te willen hebben.

Continue reading De kunst van het geven

Het kleine kamertje

De wc is een mytisch kamertje. Het enige bastion van privacy. Waar je nog even helemaal met jezelf kunt zijn. We spreken maar weinig over de handelingen die we daar verrichten, hoewel iedereen ze meerdere malen per dag uitvoert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een openbaar toilet voor zoveel discussie zorgt. Het hele concept ervan is gewoon tegenstrijdig met zichzelf.

Continue reading Het kleine kamertje

Mijn verbouwing

Heb je wel eens lang en intens naar jezelf gekeken in de spiegel? Jezelf echt een dikke vijf minuten in de ogen gestaard? Je kan naar niemand schaamtelozer kijken, dan naar jezelf. Bij een ander kun je het stiekem proberen, maar degene zal altijd na verloop van tijd de ogen op zijn of haar huid voelen branden. Is het afgesproken en mag je geheel legitiem iemand van dichtbij aanstaren, dan is er altijd de sociale interactie. Ongemak sluipt tussen jou en de bestaarde en de blik wendt zich af. Alleen jezelf kun je ongemoeid blijven aanstaren.

Continue reading Mijn verbouwing

Ik schrijf stukjes, dus ik besta

Zal ik mezelf eens aanbieden als columnist? Ik schrijf best grappige stukjes. Heb ik van horen zeggen. Dat zou ik natuurlijk nooit over mezelf zeggen. Stel je voor. Ik denk nooit dat ik leuke stukjes schrijf, omdat er nooit iemand reageert. Tenminste, niet op deze site. Niemand die door heeft dat ik ook maar een onzeker, stukjes typend mannetje ben. Totdat ik ineens van drie verschillende mensjes in de mail te horen krijg, dat ze me in elk geval niet gaan vragen hoe het met me gaat. Godver, lezen ze het dus toch.

Continue reading Ik schrijf stukjes, dus ik besta

Dingen om te doen

Ik ga een verhaal schrijven. Ja! Dat ga ik doen. Een geniaal verhaal natuurlijk dat iedereen boeiend en interessant vindt, maar dat spreekt voor zich. Oh, eerst de was ophangen. Bah, ik wil geen was ophangen, ik wil een verhaal schrijven. Maar die was moet droog, anders heb ik straks geen onderbroeken. Niet dat onderbroeken essentieel zijn om te kunnen bestaan, maar ze hebben best zo hun voordelen. Was ik maar een verhaal aan het schrijven. He gelukkig, de was hangt. Zo, een leeg vel Word-papier voor mijn neus. Nou, laat dat verhaal maar komen.

Continue reading Dingen om te doen

Hoe gaat het met je?

De meest obligate en vaak gestelde vraag: hoe gaat het met je? Hoe vaak wil je daar een eerlijk antwoord op? En waarom stellen we de vraag in godsnaam zo vaak. Het is een begroeting geworden. “Hoe gaat het met je?” “Goed, en met jou?” “Ook prima.” Dan vaak nog iets over het weer en hoppa, er kan over echte zaken gepraat worden. Ik heb de vraag recentelijk eens een paar keer eerlijk beantwoord. Zonder waarschuwing vooraf. Dat is duidelijk niet de bedoeling van de vraag. Dit sociale bindmiddel kent een vast ritueel, zoals geschetst, en daar dient niet van afgeweken te worden.

Continue reading Hoe gaat het met je?