Een LP kraakt, een cassettebandje dat in de zon heeft gelegen is bijna onbruikbaar. We kennen de nostalgische gevoelens. De digitale tijd heeft ervoor gezorgd dat fysieke omstandigheden geen invloed meer hebben op onze media. De kwaliteit is afhankelijk van de bron, de codec en de compressie waarmee het ooit is gemaakt. Maar als het dan eenmaal een MP3-tje is, dan is het een MP3-tje. Natuurlijk, een harde schijf kan ook kapot gaan of lijden onder barre omstandigheden. Maar als dat MP3-bestand ergens veilig staat, is de kans klein dat er iets mee zal gebeuren.
Category Archives: stukjes
Columns, beschouwingen, klaagzangen…stukjes dus. Over dingen.
Willekeurig
Ooit heeft iemand bedacht dat vandaag maandag is. En dat maandag het begin van de week is. Van een week die zeven dagen duurt, maar stiekem hebben we die opgedeeld in een werkweek en een weekeinde. Dus eigenlijk is een week vijf plus twee dagen. En voor sommigen begint die week op zondag, voor anderen op maandag. Er zijn volken die standaard maar weken hebben van vijf dagen. Ik kan me niet anders bedenken, dan dat je waarneming van tijd beïnvloedt.
Soms is wachten net even lekkerder
Je voelt het aankomen. Je neus kriebelt. Je ogen beginnen uit zichzelf al dicht te gaan. De spanning bouwt zich langzaam op. Deze gaat doorzetten, dat voel je gewoon. Dit wordt zo fijn, hou dat moment vast. Geniet hiervan. Dan gooi je je hoofd achterover en bijna meteen te laten volgen door een voorwaartse beweging. Je neus sproeit leeg, je hoest die ´hatsjoe´ eruit en blij kijk je om je heen. Een beetje voorzichtig om te zien of je niks geraakt hebt. Zo´n nasaal orgasme is helemaal lekker als je een verstopte neus hebt en dit je even opluchting geeft. Maar het fijnst is toch die anticipatie. Dat moment vol verwachting. Je weet dat er iets fijns aankomt, maar het duurt nog even. Dat hemelse moment van uitgesteld genot.
De pijl die richting geeft
In computerspelletjes heb je soms een pijl voor je zweven die aangeeft waar je naartoe moet. Ik wil zo’n pijl in mijn leven. Ga ik naar rechts of naar links? Kunnen die keuzes bepalend zijn of kun je via een omweg altijd nog linksaf, terwijl je eigenlijk naar rechts was gegaan? Van die kleine opdrachtjes met een beloning op het eind uit dezelfde computerspelletjes, lijken me ook geweldig. Voltooi deze opdracht en dan krijg je een nieuwe. Heerlijk, afgeronde brokjes met een kop en een staart. Het leven kan soms in rotvaart over je heen storten om vervolgens abrupt tot stilstand te komen.
De kunst van het geven
Een cadeau geven is een kunstvorm. De komende maand zal die kunst weer op grote schaal verkracht worden. Stropdassen, sokken, geurtjes en andere inspiratieloze giften wisselen van eigenaar. Zinloze cadeaus die achter in een kast verdwijnen. Alleen winkeliers zijn blij met die presentjes. Een cadeau moet een verhaal zijn. Precies raak geschoten. Niet bij de gever passen, maar bij de ontvanger. De kunst datgene aan te voelen wat het doelwit wil krijgen, maar waarvan hij/zij niet bedacht had het te willen hebben.
Het kleine kamertje
De wc is een mytisch kamertje. Het enige bastion van privacy. Waar je nog even helemaal met jezelf kunt zijn. We spreken maar weinig over de handelingen die we daar verrichten, hoewel iedereen ze meerdere malen per dag uitvoert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een openbaar toilet voor zoveel discussie zorgt. Het hele concept ervan is gewoon tegenstrijdig met zichzelf.
Mijn verbouwing
Heb je wel eens lang en intens naar jezelf gekeken in de spiegel? Jezelf echt een dikke vijf minuten in de ogen gestaard? Je kan naar niemand schaamtelozer kijken, dan naar jezelf. Bij een ander kun je het stiekem proberen, maar degene zal altijd na verloop van tijd de ogen op zijn of haar huid voelen branden. Is het afgesproken en mag je geheel legitiem iemand van dichtbij aanstaren, dan is er altijd de sociale interactie. Ongemak sluipt tussen jou en de bestaarde en de blik wendt zich af. Alleen jezelf kun je ongemoeid blijven aanstaren.
Ik schrijf stukjes, dus ik besta
Zal ik mezelf eens aanbieden als columnist? Ik schrijf best grappige stukjes. Heb ik van horen zeggen. Dat zou ik natuurlijk nooit over mezelf zeggen. Stel je voor. Ik denk nooit dat ik leuke stukjes schrijf, omdat er nooit iemand reageert. Tenminste, niet op deze site. Niemand die door heeft dat ik ook maar een onzeker, stukjes typend mannetje ben. Totdat ik ineens van drie verschillende mensjes in de mail te horen krijg, dat ze me in elk geval niet gaan vragen hoe het met me gaat. Godver, lezen ze het dus toch.
Dingen om te doen
Ik ga een verhaal schrijven. Ja! Dat ga ik doen. Een geniaal verhaal natuurlijk dat iedereen boeiend en interessant vindt, maar dat spreekt voor zich. Oh, eerst de was ophangen. Bah, ik wil geen was ophangen, ik wil een verhaal schrijven. Maar die was moet droog, anders heb ik straks geen onderbroeken. Niet dat onderbroeken essentieel zijn om te kunnen bestaan, maar ze hebben best zo hun voordelen. Was ik maar een verhaal aan het schrijven. He gelukkig, de was hangt. Zo, een leeg vel Word-papier voor mijn neus. Nou, laat dat verhaal maar komen.
Hoe gaat het met je?
De meest obligate en vaak gestelde vraag: hoe gaat het met je? Hoe vaak wil je daar een eerlijk antwoord op? En waarom stellen we de vraag in godsnaam zo vaak. Het is een begroeting geworden. “Hoe gaat het met je?” “Goed, en met jou?” “Ook prima.” Dan vaak nog iets over het weer en hoppa, er kan over echte zaken gepraat worden. Ik heb de vraag recentelijk eens een paar keer eerlijk beantwoord. Zonder waarschuwing vooraf. Dat is duidelijk niet de bedoeling van de vraag. Dit sociale bindmiddel kent een vast ritueel, zoals geschetst, en daar dient niet van afgeweken te worden.