Interviews met een alarmwekker, mezelf, voodoopoppetjes en andere interessante personen die je zo weinig aan het woord hoort. Ik interview ze. Deze keer de regisseur van de parlementaire enquete.

Goedemiddag. De Srebrenica-enquete is nog een beetje saai niet?

Ja, dat klopt. Maar begrijp goed dat je als regisseur van zo’n enquete ook heel weinig mogelijkheden hebt. Stugge hoofdrolspelers, saaie omgeving en een taai verhaal. In feite heb je toch een beetje te maken met een soort nabespreking van de wedstijd. Die is ook altijd saaier dan de wedstrijd zelf. Da’s logisch. Bij de bouwfraude-enquete hadden we nog een mooi stukje emotie, maar dat lijkt er nu ook niet in te zitten.

Had misschien niet beter Johan Cruyff kunnen uitnodigen voor een scherpe analyse?
Dat hadden we graag gewild. En dan een pittig debat met Louis van Gaal erbij en Hans Kraaij senior en junior. Maar die konden helaas allemaal niet. Alleen Wim Kieft en Wim Jonk konden, maar daar wordt het natuurlijk niet spannender van. Dus hebben we het maar zo gelaten.

En acteurs inhuren? Nu speelt iedereen zichzelf. Wel natuurgetrouw, maar niet leuk om te zien.
Klopt, klopt, helemaal gelijk. We hebben Jeroen Krabbe wel gepolst als Ruud Lubbers en Anthonie Kamerling als Joris Voorhoeve, maar u moet begrijpen dat er ook allemaal regels kleven aan zo’n parlementair gedoe. Je hebt gewoon als regisseur maar weinig bewegingsvrijheid. Ik zit in feite met handen en voeten gebonden en dan nog aan elkaar ook. Niet plezierig hoor, geen pretje. Al mijn plannen zijn afgeketst.

U heeft dus wel plannen om het op te leuken. Kunt u er een paar vertellen?
Nou, ik dacht bijvoorbeeld aan al die mensen die daar op de achtergrond zitten. Die zitten daar toch maar wat niks te doen. Daar kan er best eentje eens wat gemeens bij de ander in de oor fluisteren waardoor een ruzie ontstaat. Of dat er eens wat rumoer in het publiek ontstaat. Als we een floor manager op het publiek hadden kunnen loslaten, had je een heel ander sfeertje gekregen. Maar dat mocht allemaal niet. Zelfs zo af en toe moedwillig een koffiekopje op de vloer laten denderen, was uit den boze. Zeer treurig allemaal.

Ik voel met u mee. En hoe nu verder?
Nou, ik hoop nog steeds dat mijn voorstel voor de apotheose wordt goedgekeurd. Dat kan het hele gebeuren in een klap goedmaken. Schitterend, vuurwerk krijg je dan. Och man…als dat toch eens doorgaat.

Vertel…
Nou het plan is als laatste Joris Voorhoeve te laten verhoren. Die komt dan natuurlijk aan met het verhaal over de fotorolletje. “Geachte voorzitter, als we op vakantie gaan naar Zeeland dan raak ik al mijn fotorolletjes kwijt. Sterker nog, zelfs als ik met mijn Polaroid-camera fotografeer, dan raak ik de foto’s kwijt. Ik ben daar gewoon niet handig in voorzitter. Het spijt me”, zegt Voorhoeve dan. In het publiek lacht Gerrit Zalm dan een deuk.

Gerrit Zalm? Wat moet hij daar?
Niks, maar hij kan zo apart hard lachen. En op zijn log staat dat hij dat bijna niet meer doet, dus zo vlak voor de verkiezingen kan hij dat vast wel gebruiken. En dat is filmisch erg sterk natuurlijk. Dus vandaar.

Okay, gaat u verder.
Goed, na het lachsalvo van Zalm, komt oud-premier Ruud Lubbers de zaal binnenstormen in overduidelijke vrijetijdskleding. “Joris, joris”, roept Ruud dan. “Je raadt het nooit. Ria en ik staan net op het punt om weer eens op vakantie naar Mururoa te gaan en dus vis ik mijn stralingbestendige kleding uit de kast. En wat vind ik daar in mijn binnenzak? Een fotorolletje met een etiketje erop waar je naam op staat. Ik dacht: die breng ik snel nog even langs bij Joris. En ik zag je hier zitten op televisie, dus vandaar.” De voorzitter kijkt dan natuurlijk streng naar Joris, die met het schaamrood op de kaken toegeeft het rolletje daar verstopt te hebben.

En dan is het einde verhaal?
Nee, op dat moment springt Willibrord Frequin achter de coulissen vandaan en die roept heel hard: “Waarom heb je het nou gedaan? Waarom heb je het nou gedaan? Al die onschuldige slachtoffers. Waarom heb je dat nou gedaan?” en Joris barst dan in huilen uit. De voorzitter van de commissie kan dat niet aanzien en troost Joris die nogal aanhankelijk en emotioneel onstabiel is, waardoor de knuffeling ontaardt in een groot sexorgie met Frequin die telkens langs de zijlijn brult: “Heb je het al gedaan? Waarom heb je het gedaan? Heb je het al gedaan? Waarom heb je dat nou gedaan!” en natuurlijk Ruud Gullit die het geheel analyseert.

Zo, da’s inderdaad een wild einde. Heftig hoor.
Nou, daarna keert natuurlijk de rust weer en verschuift de camera zich langzaam naar een lieflijk tafereel aan de zijkant van de zaal waar Thom Karremans het glas heft op de goede afloop met generaal Mladic. Dan zwelt een onheilspellende muziek aan en gaat het beeld op zwart. Och, als dat toch zou lukken. Dat is pas televisie.