Met enige regelmaat gaat/ging Kingjay even gezellig koffie drinken bij mevrouw Janssen. Ondertussen praten ze over koetjes, kalfjes, biggetjes en andere ongedierte. Oh, en over de wereldproblematiek, Andre van Duin en Duitse krimi’s natuurlijk.

Zo mevrouw Janssen, het leek me tijd worden om u weer eens op te zoeken. Hoe gaat het?

Nou, gaat wel. Mijn man en ik zijn een beetje overstuur eigenlijk. Maar dat zal u wel niet interesseren op dit moment. Met uw verjaardag en Sinterklaas enzo. En de feestdagen op komst. Druk, druk, druk, niet?

Jawel, maar toch ben ik nieuwsgierig. Waarom bent u overstuur? Gaat u er als minima ook op achteruit?

Nou ja, dat eigenlijk ook wel. Ja, dat heeft u goed. We verdienen nu zo’n 127 procent van het minimuminkomen. Dus we dachten dat we goed zaten. We hadden eigenlijk ook alle plannen al geregeld. Om te verhuizen bedoel ik dus. Maar ja, nu gaat er 8 procent af. We kunnen Rotterdam wel vergeten. En dat had mijn man als gepensioneerd havenarbeider toch wel leuk geleken.

Dat is inderdaad niet leuk. Ik kan me voorstellen dat u overstuur bent.

Oh, maar daar zijn we eigenlijk niet van overstuur. Nou ja, eerst wel. Ook omdat Sinterklaasinkopen er niet echt inzitten dit jaar. Nou, toen wilden we toch eigenlijk wat leuks doen. Dus met al die prijzenoorlogen dachten we toch nog wel wat te kunnen halen in de supermarkt. Maar daar lopen ze nog steeds te meppen. Toen zijn we maar thuis gebleven. Maar ja, onze voorraadkast raakte langzaamaan leeg.

Verschrikkelijk zeg. Dus toen raakte u overstuur?

Nou ja, het werd er niet beter op nee. Maar toen vertelde mijn man het hele verhaal aan de buurman en die stelde voor om dan eens gezellig met zijn allen te gaan uit eten. Omdat wij niks hadden en dan konden we onze zorgen even vergeten.

Da’s aardig. En wat bent u gaan eten? Chinees? Italiaans?

Nee, dat was dus het probleem. Hij wilde Duits eten. Nou hadden wij nog nooit een Duits restaurant gezien, maar er was er wel een. Heel ongezellig en er waren maar weinig mensen. En tijdens het wachten leek het erop alsof er steeds minder mensen waren en steeds meer eten. En er hing zo’n nare, doodse sfeer. Daar raakten we van overstuur en dus zijn we maar snel weg gegaan. We hebben nog wel een kopje koffie gedronken.

Oh, en hoe de drinken de Duitsers de koffie?

Nou, vrij normaal. Maar wel met een erg eigenaardig roerstaafje. Heel vreemd gevormd. Ik kende die vorm nog wel van vroeger, maar sinds de kinderen er zijn al niet meer gezien.