Het eerste grote rookmoment. Met een heleboel biermomentjes. Naar de pas gestopte roker toe en van de roker af. En het goede nieuws is: het is gelukt. Met een biertje in mijn hand en een rokend persoon tegenover me, heb ik toch de verleiding weerstaan.

“Nee, ik ga niet bietsen. Kijk eens om je heen. Heel veel andere mensen roken ook niet. Sjemig, een heleboel ook wel.” Het slechte nieuws is, het houdt je zo bezig. En dat leidt af. Ik had vanavond willen genieten van het aanwezig zijn bij de premiere van de erg mooie documentaire ‘Op de drempel van het grote vergeten’ van Thom Verheul op het Filmfestival die nog het 8-uur journaal haalde ook.

In plaats daarvan fietste ik ‘s avonds laat naar huis met de gedachte ‘Goh, nu had ik normaal gesproken een sigaretje gerookt. En dan had ik thuis op de bank geploft en nog een sigaretje gerookt. En vermoedelijk nog wel eentje.’ En het allerergste is nog wel, dat ik mezelf oprecht zielig, maar ondertussen ook pathetisch vind.

Een nieuw doel is dus geformuleerd: geen zelfmedelijden meer en er minder mee bezig zijn. Dus ook geen stukjes meer over schrijven op deze site. Alhoewel? Dat is nog wel vrij therapeutisch. Dit wordt een soort Schrijf-het-uit-je-lijf hoekje, ben ik bang.

Morgen in de boekhandel maar gaan speuren naar het boek van Alan Carr, want in mijn eentje red ik het niet. Gelukkig ben ik vreselijk eigenwijs en wil het in elk geval langer volhouden dan een ook gestopte collega en dan mijn broer en zijn vriendin. En die laatsten lijken tamelijk overtuigd gestopt na een workshop volgens de methode van Carr.

Anderhalve week zit er inmiddels op. Ik ben nog altijd een roker die niet rookt en nog geen niet-roker. Dat omslagpunt gaat wel moeten komen, anders is dit onmogelijk vol te houden. Het is mijn eerste serieuze poging. En zelfs na driekwart jaar, of zelfs na een paar jaar, schijn je nog zo weer te kunnen beginnen. Ik heb dus nog even te gaan.