Het leven is als een analogie

Het leven is als een zee. De een duikt erin met de kans kopje onder te gaan. Een ander dobbert rustig rond, veilig in een bootje, alleen of met iemand samen. Vaak is het water kalm en kabbelend, maar soms steekt een storm de kop op en moet je woeste golven overleven. Guttegut, filosofisch niet? En ook zo lekker cliche en voor de hand liggend. Maar wees gerust, het gaat me niet om die zee. Wel om de vergelijking. Ik hou van een fijne analogie, ik lijk Jezus wel, maar die is alleen voor gevorderden.

Het leven is wel bij uitstek het ding om fijn in een analogie te gooien. Je kunt er alle kanten mee op namelijk. Bergbeklimmen. Ook zo’n lekkere. Je moet je schrap zetten en je uiterste best doen om de top te bereiken. En na zo’n top kan een dal volgen natuurlijk. Soms val je een eindje weer naar beneden. Hier en daar ligt een steentje los waardoor je weg kunt glijden. Sommigen klimmen zonder enige vorm van veiligheid, gewoon in een korte broek. Anderen nemen elk stuk touw, zekering en helm mee die ze kunnen vinden. Maar de echte top van het leven, die bereik je pas op het allerlaatst. En laten we wel wezen, vanaf daar gaat het alleen nog maar bergafwaarts.

Als het leven een spel was, dan speelden veel mensen die zonder enige regels. Gooi de dobbelstenen goed, dan heb je mazzel, maar soms moet je in een keer naar de gevangenis, terug naar af of val je in een put. En beurten overslaan. Heel vervelend, maar het komt zeker voor. Speel je het spel alleen of smeed je een pact met een andere speler? En wie bepaalt eigenlijk wanneer je gewonnen of verloren hebt? Of is het leven een spel dat niet valt te winnen? Het leven als spel, kun je nog alle kanten mee op. Maar dat ga ik allemaal niet doen. Ik wil meer, meer, meer.

Natuurlijk is er die bekende. Die van de doos met chocolaatjes en dat je nooit weet wat je krijgt. De papiertjes kunnen heel mooi zijn van al die bon-bons, maar dat zegt nog niks over inhoud. En zelfs als dat er aardig uitziet, dan kan de vulling nog een venijnig nare nasmaak hebben. Om maar te zwijgen over nootjes op een bon-bon waar je je lelijk in kunt verslikken. Ja, het leven is als een doos met chocolaatjes. Prima te doen, beetje beperkt misschien, maar toch zeker niet onaardig.

Als schrijver kan ik het natuurlijk niet laten om het leven ook zeker met een leeg vel papier te vergelijken. In het begin maagdelijk blank en het is volledig aan degene die de pen vasthoudt om te bepalen wat er op komt. De een schrijft netjes binnen de lijntjes, de ander krabbelt dat het een lieve lust is. Sommige vellen worden tot de uiterste randjes volgeschreven, terwijl anderen veel te leeg blijven. Wie hanteert een zwierig schoonschrift en wie krabbelt snel even iets op met een hanepoot?

Nog een cliche tussendoor gooien? Het leven is als een boom. Vol met zijtakken die vol groene blaadjes groeien, maar soms gaat het minder en valt alles weer uit. Met voldoende zon en verzorging kan een twijgje uitgroeien tot een grote, sterke boom. De een heeft een stevige, dikke stam, terwijl de ander bij het minste zuchtje wind al hevig heen en weer waait. De boom kan onderdak bieden aan anderen, maar in een donker hoekje zal het verschrompelen. En soms is het nodig om dor hout eruit te wieden. Het leven als boom. Eigenlijk een inkoppertje natuurlijk.

Het leven is als een tekstje op een website. Vol met cliche’s en vaak voorspelbaar. Af en toe verrassend en lijkt het echt ergens over te gaan. Hopelijk hier en daar een grap waar je om kunt schaterlachen of glimlachen. En dan net als je denkt dat het ergens naartoe gaat, kan het zomaar afgelopen zijn.

Leave a Reply