Metroman. En uberseksueel. Wij mannen weten zo af en toe ook niet meer aan welk stereotype beeld van de vrouwenbladen we nu weer moeten voldoen. Niet te stoer en macho mogen we zijn. Een beetje gevoelig en meedenkend. Maar of we er wel even hip, modieus en stoer uit willen zien. En uiteindelijk moeten we wel beslissingen nemen natuurlijk. En typisch genoeg lijkt elke keer Chris Zeegers aangevoerd te worden als rolmodel, ongeacht het stereotype. Een beetje vent heeft daarom een gruwelijke hekel aan Chris Zeegers. En terecht lijkt me.
Maar de vrouw ontspringt de dans mooi. Want mannenbladen plaatsen alleen maar foto’s van het liefst schaars geklede dames die maar aan een criterium hoeven te voldoen. Goede rondingen en een lekker uiterlijk. Aan omschrijvingen van de moderne vrouw en haar nukken doen de mannenbladen niet. Dat is allemaal veel te ingewikkeld. En zo kan de vrouw fijn een beetje lopen aanmodderen en doen waar ze zin in heeft. Dat gaat zomaar niet natuurlijk. Hoog tijd voor een typering voor dit wulpse schepsel anno 2006. Want aanhankelijk, onderdanig, huishoudelijk en gehoorzaam is de vrouw van vandaag allang niet meer. Maar wat dan wel?
Zo heel ingewikkeld is het volgens mij niet. Waar de man voornamelijk stoer was en vooral niet mocht huilen, moet deze nu wat gevoeliger worden, zonder het stoere te verliezen. Voor de vrouw geldt het omgekeerde. Ze wil stoer, onafhankelijk en zelfstandig zijn, maar zonder het gevoelige te verliezen. Een beetje dame van deze tijd lijkt daarom vooral te voldoen aan het cliche van ruwe bolster, blanke pit. Stoer van buiten, zacht van binnen. Ik heb niemand nodig om het te redden in de wereld, maar een sterke arm om me heen is stiekem toch wel weer heel fijn.
Gelukkig maar, want anders zijn wij mannen helemaal niets meer dan enigszins lompe en groot uitgevallen schepsels. Als we die grove ledematen in elk geval nog enig nut kunnen geven door ze liefdevol om een vrouw heen te slaan, dan lijkt het nog wat. Maar goed, ik heb de afgelopen tijd aardig wat dames meegemaakt en volgens mij heb ik de metrovrouw door. Stoer zijn en wegduwen zolang het gaat en pas als ze zich op haar gemak voelt, dan mag de man zijn wat meer traditionele rol vervullen. Maar dat moet die man dan ook doen. Beslissingen nemen, beschermen en vooral toch betrouwbaar, stoer en stabiel zijn.
Ik heb het overigens ook wel eens als Oost-Indisch geemancipeerd omschreven en aangezien ik altijd vrij trots ben op mijn eigen spitsvondigheden, wilde ik u die niet onthouden. Geemancipeerd als het uitkomt. Dus wel de afstandsbediening willen vasthouden, maar niet de rekening willen betalen. Vooral vaak zeggen geen man nodig te hebben, maar teleurgesteld zijn als geen man een versierpoging doet. De Oost-Indisch geemancipeerde metrovrouw.
Het lijkt zo overduidelijk. De vrouw wat stoerder, de man wat gevoeliger en uiteindelijk worden we allemaal metromensen. Soms mag hij het jochie zijn met zijn hoofd op haar borst. Als dat maar tijdig wordt afgewisseld met zijn sterke arm om haar heen als de veiligste plek ter wereld. Stoere, stiekem lieve vrouw met lieve, stiekem stoere man. Fijn hoor. Nog even en dan hebben we die typeringen niet meer nodig. En kan Chris Zeegers ook weer zichzelf zijn.