Ik vind mezelf toch altijd behoorlijk druk. “Hoe is het met je?” “Goed hoor. Ja beetje druk, maar verder alles prima hoor.” Toch vraag ik me af of ik dat zelfbeeld niet eens behoorlijk moet corrigeren. Of dat het wellicht voornamelijk in mijn hoofd bestaat. Vanavond zat ik rustig een biertje te drinken met een paar collega’s. Er ging er eentje weg namelijk. En da’s altijd spijtig. Zeker als het een prettige collega is. Dus dat is reden te over om een biertje te gaan drinken. Een veter die vandaag wel goed gestrikt is, is overigens ook reden te over om een biertje te gaan drinken. Maar een fijne collega is toch nog iets meer reden.
Dat is dus vrijdagavond ongepland naar de kroeg. En ja, ik ben dan zo’n lul die wel zeker wil weten dat zijn vriendin dat echt geen probleem vindt. Soms stel ik me er gewoon op in. “Schat, wacht maar niet op, ik ga de kroeg in. Het wordt laat.” Da’s geen enkel probleem. Doet ze ook niet moeilijk over. Maar soms twijfel ik zelf een beetje. “Nou, ik hou het op één biertje hoor. Ik ben er niet zo laat weer. Gaan we samen eten.” Alleen blijft het nooit bij één biertje. Dat zou ik inmiddels toch wel eens moeten weten. Zeker als het gezellig is, ben ik wel de laatste om als eerste naar huis te gaan (oh, dit stukje is nu alweer geslaagd, ik kan er net zo goed nu een punt achter zetten).
Enfin, een paar bittergarnituurtjes later vind ik het nog steeds gezellig, maar begin ik me toch af te vragen of m’n vriendin niet pisnijdig is. Dat is overigens nooit zo. Was leuker voor dit stukje geweest als ze thuis kwaad met de verpieterde aardappeltjes, boontjes en een taai geworden sucadelapje zou zitten, maar dat is absoluut nooit het geval geweest. Ze begrijpt ook absoluut niet waarom ik er zo moeilijk over doe. Een jeugd van stipt om zes uur eten heeft vermoedelijk zijn sporen nagelaten. Als ik dan dus thuis kom, baal ik alsnog omdat ik net zo goed nog wat langer had kunnen blijven zitten. Maar dat kan eigenlijk ook weer nooit.
Want waar mijn grootste zorg is of mijn vriendin me het kan vergeven, hebben andere mensen vaak nog een echt leven. Die hebben na de borrel nog een etentje. Of gaan nog met mensen naar een film. Moeten naar familie in uithoeken van het land. Of spreken gewoon nog even af met iemand. “Nee, ik ben er pas tegen half tien. Maar dan zie ik je daar en daar wel.” En daar zit ik dan dus. Op de bank. Met een beetje biertjes in het hoofd. Dan maar een stukje er over schrijven. Ik een druk bestaan? Ammehoela!