Spontane ontmoetingen

Stel: jongen zit in trein, tegenover hem zit een meisje. Naast het meisje komt iemand te zitten. Binnen twee tellen stapt hij op. Een dikke vrouw komt naast het meisje zitten. Ook deze stapt weer op. Het meisje kijkt de jongen aan. Gespreksstof aanwezig. Oogcontact gemaakt. Ja hoor, daar komt de eerste zin al. “Nou, ze hebben het hier niet echt naar hun zin.” Een waanzinnig scherpe opmerking. Semi-grappig, eigenlijk van net niks. Prima als openingszin dus. Maakt verder niet zoveel uit namelijk. Er is contact. Het meisje lacht. Contact bevestig. “Ja, ik zou bijna denken dat het aan mij ligt. Maar het zou natuurlijk ook aan jou kunnen liggen.” De jongen lacht ook. Een plagerig grapje. Kietelen met woorden. Bijna een aanraking. Er gaat nog iemand naast het meisje zitten. Begripvol, ondeugend lachend contact tussen jongen en meisje. Ze hebben hun eigen grapje. De hele situatie duurt misschien vijf minuten, maar er is een band. Er ontstaat een gesprek. Over het kerkhof dat ze passeren. Dat zij eigenlijk liever gecremeerd wil worden, hij weet het niet. Zij heeft er eigenlijk ook nog nooit heel diep over nagedacht. Zitten we nu over de dood te praten? Schaapachtig gelach.

Continue reading Spontane ontmoetingen

Geraaskal (lezen op eigen risico)

Stil hier. Beetje gebrek aan woorden de laatste tijd. Ik zie de zon wel schijnen, maar voel vooral de regen op mijn gezicht. Kan ik hier een beetje en plein publique mijn hart lopen uitstorten? Dat lijkt ongepast. Ik zou het minimaal moeten verpakken in een mooie metafoor. Maar als je al met het weer begint in de eerste alinea, dan kun je dat net zo goed vergeten. Mijn gevoel is ook rauw. Met scherpe randen en al. Maar om u dat als onschuldige lezer zomaar voor de voeten te werpen. Het lijkt wat veel van het slechte.

Continue reading Geraaskal (lezen op eigen risico)

Second Life is stom

Heb je het al gehoord? Boer Harmsma van op de hoek zit nu ook in Second Life met zijn boerderij. En die van De Groot, je weet wel, met zijn elektrozaak, die is ook druk bezig met zijn virtuele winkel. Hoezo? Nou, gewoon. Je moet wel in Second Life zitten tegenwoordig. Anders tel je gewoon niet mee man. Echt iedereen zit daarin. Wat je er kunt doen? Wees toch niet zo’n zwartkijker. Ben je altijd zo kritisch? Je kunt er rondlopen ofzo met poppetjes? Of ik er ook in rondloop? Daar heb ik toch helemaal geen tijd voor.

Continue reading Second Life is stom

Seksueel geweten

Haar vriend heeft zijn schaamhaar niet geschoren en ook niet onder de oksels. Wel gaan ze apart van elkaar stappen en flirten dan ook met anderen. Als vriendlief thuiskomt met een glimlach, dan weet ze dat ze hem opnieuw moet veroveren. En zelf heeft ze ook een jongen op wie ze eigenlijk wel wat verliefd is. Om het helemaal af te maken, is ze ook nog wel nieuwsgierig naar een seksuele ervaring met een vrouw. Na negen jaar relatie zijn ze nog helemaal gelukkig. Ik kon het me voorstellen. Elkaar heroveren, zelf stappen om nieuwe ervaringen weer te kunnen delen. Het lijkt een goede formule voor een geslaagde relatie.

Continue reading Seksueel geweten

Rood je-weet-wel stukje

Wat is dat toch met schrijven dat de inkt van de pen zo af en toe helemaal uitgedroogd is. En dat de drang om iets te schrijven dan weer wel zo groot is, dat ik dan maar een stukje schrijf over het feit dat ik niks weet om over te schrijven? Volslagen onzin natuurlijk om nu krampachtig te proberen toch een aantal woorden aan elkaar te rijgen tot zinnen in de hoop dat ze vanzelf een acceptabel aantal alinea’s vormen, zodat ik toch kan zeggen dat ik weer eens een stukje heb geschreven. Al is het dan over het gebrek aan inspiratie om ergens over te schrijven.

Continue reading Rood je-weet-wel stukje

Vallen, rennen en opstaan

Heerlijk. Een dagje rust. Even lekker helemaal niks doen. Een gat in de dag slapen, dan wat rondhangen, daar was ik zo aan toe. Na al die drukte gewoon even chillen. Loop iedere keer behoorlijk te stressen, van hot naar her, dus wat is dan fijner dan gewoon een dagje voor jezelf te hebben. Heerlijk man. Eens kijken. Twaalf uren rust, wat zullen we daar eens mee doen? MSN maar eens aangooien. Hmm, niet veel mensjes online. Nou, dat is ook wel prettig, want voor je het weet zit je zomaar weer een paar uur te chatten met iemand. Zonde. Nee, ik ga gewoon lekker genieten van die rust.

Continue reading Vallen, rennen en opstaan

Incommunicado

Zal ik bellen? Of niet? Ik zou haar kunnen storen. Mailen dan, kan ze zelf bepalen of ze antwoord geeft. Maar ja, voor hetzelfde geld duurt dat dan nog vier dagen. Daar heb ik geen zin in hoor. Hou jezelf een beetje in de hand zeg. Je loopt als een puppie zonder hoofd rond te kakelen. Een SMS-je sturen dan. Subtiel, maar wel direct. Man, man, man, is dit het allemaal waard om een tweede afspraakje te krijgen? Je kent haar amper. Relax een beetje.

Continue reading Incommunicado

De zin en onzinnen van MSN

Nog niet zolang geleden was communiceren vrij gemakkelijk. In een prille relatie kon je simpelweg dagen bij de telefoon zitten wachten om te kijken of je gebeld werd. Even later hoefde je niet meer te zitten wachten, maar nam je de telefoon gewoon mee. Afscheid nemen was ook gemakkelijk: “Ja, ik spreek je later, we bellen nog.” Nu ben ik minstens een kwartier bezig om gedag te zeggen: “Ja, we bellen nog. Of sms-en ja. En anders stuur ik wel een e-mail. Of ik zie je op MSN, dat kan ook natuurlijk.” Je moet als gewoon mens een ware communicatiedeskundige zijn om uit deze mix van middelen de juiste communicatietool op het goede moment in te zetten. Is dit een SMS-moment? Of kan ik het beter in een mailtje gieten?

Continue reading De zin en onzinnen van MSN

De metrovrouw

Metroman. En uberseksueel. Wij mannen weten zo af en toe ook niet meer aan welk stereotype beeld van de vrouwenbladen we nu weer moeten voldoen. Niet te stoer en macho mogen we zijn. Een beetje gevoelig en meedenkend. Maar of we er wel even hip, modieus en stoer uit willen zien. En uiteindelijk moeten we wel beslissingen nemen natuurlijk. En typisch genoeg lijkt elke keer Chris Zeegers aangevoerd te worden als rolmodel, ongeacht het stereotype. Een beetje vent heeft daarom een gruwelijke hekel aan Chris Zeegers. En terecht lijkt me.

Continue reading De metrovrouw

En hoe is het met jou?

Jezus, wat is het heet niet? Nou, echt niet te harden. Mijn hersens smelten zo mijn schedel uit. Niet te zuinig gewoon. Overdag gaat het nog wel, maar ‘s nachts is het echt niet leuk meer. Nou, niet te harden gewoon. Ik heb niet eens een laken meer om. Zomer is leuk, maar moet het nou altijd zo extreem gelijk? Twee weken geleden was het nog tien graden, nu is het dertig graden. In Turkije kan het ook dertig graden zijn, maar dan is het toch anders. Aangenamer. Hier moet je zo zweten altijd. Echt naar. En dan nog moeten werken ook nog. Gelukkig is er airco op het werk. Misschien moet ik hier maar gaan slapen. Stuk beter dan thuis met de ventilator op de slaapkamer.

Continue reading En hoe is het met jou?