Heb je wel eens lang en intens naar jezelf gekeken in de spiegel? Jezelf echt een dikke vijf minuten in de ogen gestaard? Je kan naar niemand schaamtelozer kijken, dan naar jezelf. Bij een ander kun je het stiekem proberen, maar degene zal altijd na verloop van tijd de ogen op zijn of haar huid voelen branden. Is het afgesproken en mag je geheel legitiem iemand van dichtbij aanstaren, dan is er altijd de sociale interactie. Ongemak sluipt tussen jou en de bestaarde en de blik wendt zich af. Alleen jezelf kun je ongemoeid blijven aanstaren.
Tag Archives: crisis
Geraaskal (lezen op eigen risico)
Stil hier. Beetje gebrek aan woorden de laatste tijd. Ik zie de zon wel schijnen, maar voel vooral de regen op mijn gezicht. Kan ik hier een beetje en plein publique mijn hart lopen uitstorten? Dat lijkt ongepast. Ik zou het minimaal moeten verpakken in een mooie metafoor. Maar als je al met het weer begint in de eerste alinea, dan kun je dat net zo goed vergeten. Mijn gevoel is ook rauw. Met scherpe randen en al. Maar om u dat als onschuldige lezer zomaar voor de voeten te werpen. Het lijkt wat veel van het slechte.
Ruzie met de dingen om je heen
U kent het vast wel. Nee, da’s een flauwe openingszin. Dan voelt zich gelijk verplicht om u in te leven in mijn probleempjes. Nou goed, wellicht kent u het. Zo’n dag. U weet wel. Dat alles net niet gaat. Net niet goed bedoel ik. Eigenlijk gewoon helemaal niet goed. Zelfs een intro van zo’n pokkestukje schrijven gaat dan voor geen meter.
Angstdroom
Groot drama in Parijs. Het is januari 2005. De rust was net weer een beetje terug gekeerd. De Olympische Spelen waren zonder problemen verlopen en Iran was veel soepeler veroverd dan Irak. Deze keer stemde de Verenigde Naties wel in met militaire actie. Ze moesten ook wel na de dreiging rond de spelen in Athene en de rellen in Portugal met bijna honderd slachtoffers.