Interviews met een alarmwekker, mezelf, voodoopoppetjes en andere interessante personen die je zo weinig aan het woord hoort. Ik interview ze. Deze keer mezelf.

Zo, fijn aan het bloggen?

Ach ja, gaat wel. De vermoeidheid slaat eigenlijk nu al toe en ik ben slechts zes uurtjes aan de gang. Ik moet er nog achttien. En ik begin nu al sterretjes te zien.

Dan stop je toch gewoon?

Nee, ik heb gezegd dat ik 24 uur zou bloggen, dan ga ik 24 uur bloggen ook. Geen gelul. Belofte is belofte, een man, een man, een woord, een woord enzo. Geen woorden maar daden.

Jezus wat een aaneenrijging van cliche’s. Gaat het nog wel?

Nou, dat zeg ik dus net. Het was een leuk idee op papier, zo’n blogmarathon, maar in de praktijk valt het vies tegen. Ik ben gewoon te eigenwijs om er nu mee te stoppen. Straks koffie zetten en hopelijk is overdag wat steun en morele hulp van de lieve lezertjes.

Eigenlijk ben je gewoon een beetje een mietje, dat je nu al een dip hebt.

God, we zijn toch altijd vriendelijk in die interviews met onszelf. Het is alweer de vierde keer, maar het is eigenlijk nog nooit echt goed bevallen. Altijd de meest kloterige vragen en dan ook nog zo venijnig. Kan dat niet wat minder?

Ja natuurlijk wel. Als ik dat wil. Nou, vertel eens dan, wat ben je allemaal nog van plan?

Geen idee eigenlijk. Ik denk dat ik de mensen straks fijn met mijn stemming ga laten delen door ze een prettige stemmige midi-file in de maag te splitsen. En misschien nog een paar terugblikken en verder nog gewoon wat bloggen.

En hoe denk je de resterende tijd door te komen?

Nou, ik heb nog fles frisdank naast me staan. Over een paar uurtjes maar eens een stevige kop koffie zetten en ik denk toch nog wel even een pauze tussendoor te nemen.

Dus eigenlijk ben je toch gewoon een mietje.

Geez, laat maar. Ik ga weer bloggen.