Eens even in het archief kijken. Heb ik al eens geschreven over een gebrek aan inspiratie? Ja, natuurlijk heb ik daar al eens over geschreven. Het is ook een inspirerend onderwerp, zo’n writers block. Teksten aan elkaar brijen zonder enige samenhang omdat je absoluut geen originele invalshoek kan verzinnen voor een echt leuk stukje. Maar er moet toch weer wat nieuws op de site. Dat stukje over die dozen was zo melodramatisch en die bui is nu wel voorbij. Dus dat is dan zo confronterend iedere keer als ik m’n site onder mijn neus krijg.
Ik wilde eigenlijk een stukje over klussen schrijven. Dat ik daar ook al geen inspiratie voor heb. Dat de vloer er wel mooi in ligt, maar dat er nog plintjes omheen moeten. Dat de trap wel fijn geschilderd is, maar als je die trap gebruikt, je op de tweede verdieping komt die nog een zooitje is. Deze week was ik nog bij mijn ex wezen kijken. Leuk huisje, maar nog een grotere zooi dan hier. Dus nu heb ik helemaal het gevoel dat het hier nog wel meevalt en ik best nog wel even kan wachten met verder klussen. Het is ook altijd makkelijker excuses te verzinnen om niet te gaan klussen, dan een goede reden te vinden om wel aan de slag te gaan.
Maar goed, daar ga ik dus geen heel stukje mee vol krijgen. Alhoewel ik daar nog wel een leuk bruggetje had kunnen maken naar het feit dat ik wel met mijn site aan het klussen ben. Met virtuele hamer en kwast heb ik de boel in Photoshop al flink verbouwd en ik begin zowaar tevreden te worden over het resultaat. Ik vrees dat deze site eerder volledig is verbouwd, dan dat mijn huisje min of meer af is. Helemaal af zal het wel nooit worden. Da’s ook al zo vervelend van huizen. Er moet altijd nog wel iets gebeuren. Je zou er depressief van worden. En als je dat dan wordt, dan is het wel goed om dat van je af te schrijven met een leuk stukje.
Alleen lukt dat dus voor geen meter. Ik kan er geen draai aan geven, geen interessante wending en al helemaal geen verrassend plot. De inspiratievijver is volledig leeg gevist. Het vlammetje van creativiteit is uitgeblazen. En nou verval ik ook nog eens in cliche’s. Het schiet allemaal niet echt op zo, maar ondertussen heb ik al wel bijna vier hele alinea’s bij elkaar geschreven. Dat is toch al bijna weer een heel stukje. Ben benieuwd of iemand het tot hier nog heeft volgehouden met lezen. Ik zou persoonlijk allang zijn afgehaakt. Weer zo’n plichtmatig stukje over gebrek aan verbeeldingskracht. Schrijf dan niks, zou ik bij mezelf hebben gedacht. En als je dat dan toch doet, maak er dan in godsnaam na vier alinea’s een eind aan. Aan het stukje dan wel te verstaan.