Ik tril een beetje. En zo af en toe begin ik ineens ook heel erg te zweten. Het is niet makkelijk om zonder te zitten. Ik mis het gewoon. Maar ook weer niet. En ik weet dat het beter voor me is om het te laten. Alleen geeft het gewoon zo’n kick. Die is natuurlijk altijd maar van korte duur en dan is de kater des te erger. Toch is het moeilijk, en ik heb het nog maar een week of drie volgehouden.
Ik wil nog minimaal de rest van deze maand niet meer daten. Het werd gewoon te gortig. Ik had geen idee meer hoe oud elke date was, laat staan waar ze vandaan kwamen of wat hun hobbies waren. De gesprekjes werden ook te plichtmatig. “Oh, heb je drie broers? En jij bent de jongste? Goh wat interessant. Nee echt, reuze boeiend.” Dat hou je gewoon niet vol. En toch was het oh zo reuzeleuk. Al die verschillende meisjes, elke keer die lichte spanning. Zou dit misschien wat worden?
Maar het werd meestal niets. Toch was het vaak weer een boeiende belevenis. Ik weet nu precies wat ontsluiting is, na een date met een gynaecoloog. En dat Frankrijk veel beter op de vogelgriep is voorbereid, beweert het meisje van een chemiebedrijf tenminste. Ook de verhalen van een advocate waren erg interessant, net zoals die van een jongedame die manager was een olieplatform in Engeland. Wat ze nu precies doet, weet ik nog steeds niet precies. Iets met heel veel Engelse termen in ieder geval.
Dan zijn er nog de meisjes met wie het niet eens tot een date kwam. Die pogingen strandden op MSN. Zoals het meisje dat nu eindelijk eens meer diepgang wilde en beu was van oppervlakkige contacten. Helaas was ik niet haar type, omdat ze “op donkere types valt”. Dus. Anderen gingen weer veel te hard van stapel en lieten na twee dates al de tandenborstel achter. Dat is ook weer niet goed. Het is ook niet snel goed.
En er was ook nog het meisje van de Belastingdienst. Helaas vond ze haar werk zelf wel boeiend. Bij haar eerste bezoek aan de wc heb ik toch even overwogen er vandoor te gaan. Maar na een flink aantal biertjes werd het toch nog gezellig. Het zoenen ging een stuk beter dan het praten. De volgende ochtend ben je dan helaas toch weer nuchter en is daglicht een stuk minder vergeeflijk dan de schaduw van de nacht. Dat was dus ook geen lang leven beschoren.
Maar daarom dus ook een verplichte rustpauze. Tijd voor een stukje zelfreclectie. Even op zoek naar het innerlijke ikje. Ook niet onbelangrijk, zolang je maar van je af communiceert naar de mensen toe. Ach, ik heb er in ieder geval een hele lieve vriendin aan overgehouden. Die vergeef ik zelfs dat ze er openlijk voor uitkomt van Frans Bauer te houden. Dat wil wel wat zeggen. Die vriendschap maakt alle mislukte afspraakjes meer dan goed. Nog twee weekjes moet ik het van mezelf volhouden. Dan mag ik weer op jacht. Een date met een politie-agente lijkt me wel wat. Is in ieder geval veilig. Of met een neurotische schoonmaakster. Hmmm, pragmatischdaten.nl. Zou daar markt voor zijn?