Zal ik bellen? Of niet? Ik zou haar kunnen storen. Mailen dan, kan ze zelf bepalen of ze antwoord geeft. Maar ja, voor hetzelfde geld duurt dat dan nog vier dagen. Daar heb ik geen zin in hoor. Hou jezelf een beetje in de hand zeg. Je loopt als een puppie zonder hoofd rond te kakelen. Een SMS-je sturen dan. Subtiel, maar wel direct. Man, man, man, is dit het allemaal waard om een tweede afspraakje te krijgen? Je kent haar amper. Relax een beetje.

Ja, maar goed, wil haar nog wel een keertje zien. Kan het toch proberen? Anders even spieken op MSN. Log ik gewoon in als offline. Kan ik even zien of ze er is. Hah, ze is er wel. Okay, nu kan ik het gewoon op online zetten. Stuur ik dan zelf het eerste berichtje? Of zal ik wachten tot zij iets stuurt. Ik kan de status ook nog op ‘Bezet’ zetten. Ben ik wel aanwezig, maar wel heel druk met andere dingen. Het moet ook weer niet te wanhopig overkomen. Met de nadruk op overkomen. Wanhopig is het al.

Laat ik anders even op Relatieplanet kijken. Daar kan ik ook zien of ze online is. Ja, daar is ze wel. Hey, maar ze heeft mijn profiel helemaal niet bekeken. Domme doos, zit ze zeker een beetje een andere vent te zoeken. Ik wist het wel, daarom laat ze niks van zich horen. Hoer. Nou, nou, nou, geen voorbarige conclusies zeg. Net was ze nog een leuke meid met wie je een bijzondere date had. En wilde je niks liever dan een tweede date. Even een Zen-momentje inlassen. Adem in, adem uit. Zie je wel, niks aan de hand.

Damn, nou is ze alweer offline. Nou, toch maar een mailtje dan. Wel zo prettig. Kan ik er ook even over nadenken. Rustig de woorden bij elkaar zoeken en er subtiele zinnen van vlechten. Openheid en eerlijkheid met een klaterende stortvloed van oprechte emoties vangen met behulp van de zesentwintig letters die ons alfabet rijk is. Nou nog eens nadenken over wat ik dan in godsnaam wil mailen. Euhm. Tsja. Een SMS-je is wel korter natuurlijk. Ben ik sneller klaar. Kan ook minder mee misgaan.

Al die zinnen zwart op wit getypt, zijn zo gevoelig voor verkeerde interpretatie. Het is toch een vrouw. Die onthouden dat zomaar tien jaar. Stel dat het verder gaat een tweede date. “Maar toen mailde je nog dat je me de allerleukste ter wereld vond. En nu een beetje naar andere vrouwen kijken. Zak.” Ja, ja, ja, nou niet gaan afdromen, concentreer je eerst maar eens een beetje op het hier en nu. Gewoon nog een keertje zien, biertje drinken, gezellig kletsen en elkaar wat beter leren kennen.

Okay, de knoop is doorgehakt. Een mailtje. Veruit het beste idee. Niet te lang, niet te kort. Niet te overdreven, maar ook weer niet te vlak. Het moet wel een beetje uitnodigend zijn. Ja, dat gaat prima zo. Nog even doorlezen, geen stomme fouten erin laten. Nou, sturen die hap. Hah, zo, dat ei is gelegd. En dan begint het wachten. Nog geen antwoord? We zijn toch al een uur verder. Kom op, dit is het nieuwe millenium, baby. Eens even in de verzonden items kijken.

Aaaaaah, kut. Naar het mailadres op haar werk. Stom, stom, stom. Staat er morgenvroeg een collega mee te lezen. Genant. De volgende keer stuur ik wel een brief, verdomme. Als ik haar adres wist tenminste. Heb wel haar MSN, twee mailadressen en een mobiel nummer. Geen adres. Hmm, zou een postduif de weg weten door mijn lichaamsgeur te traceren? Stuur ik wel een rol papyrus beschreven met een ganzenveer gedoopt in mijn bloed. Dat maakt pas indruk.

Oh wacht, ze is weer online! “Hoi!” “Wat?” “Hoezo?” “Maar…het was toch gezellig?” “Oh.” “Nee, dat begrijp ik best.” “Ja, nee, ‘tuurlijk joh.” “Nou, ik vind wel jammer, ja.” “Nee, ik kan je ook niet dwingen nee.” “Hmm, beetje vreemd zo.” “Ja, dan ga ik maar eens denk ik.” “Neeeee, wacht! Mail…werk…weggooien!” Kut. Offline.

Elke overeenkomst met bestaande personen of gebeurtenissen berust op zuiver toeval.