Een cadeau geven is een kunstvorm. De komende maand zal die kunst weer op grote schaal verkracht worden. Stropdassen, sokken, geurtjes en andere inspiratieloze giften wisselen van eigenaar. Zinloze cadeaus die achter in een kast verdwijnen. Alleen winkeliers zijn blij met die presentjes. Een cadeau moet een verhaal zijn. Precies raak geschoten. Niet bij de gever passen, maar bij de ontvanger. De kunst datgene aan te voelen wat het doelwit wil krijgen, maar waarvan hij/zij niet bedacht had het te willen hebben.
Ik vind het een groot genot om iemand echt blij te maken met een cadeau. Te overdonderen. Op cadeaus mag je niet bezuinigen. Dan bedoel ik niet alleen geld. Tijd en energie moet je erin steken. In de voorbereiding, de presentatie, de verpakking, timing van overhandigen. Alles moet kloppen. Luisteren, leer iemand kennen, wat houdt diegene bezig? Die ene terloopse zin die begint met ‘Ik zou toch graag nog eens…’ oppikken, opslaan en inzetten op het moment dat het nodig is. ‘Ik wil graag een telescoop’ en dan de volgende dag op de stoep staan met een telescoop is niet goed. Maar zolang wachten tot iemand het zelf volledig is vergeten en dan met een uniek exemplaar komen aanzetten, dat is kunst.
Een cadeau hoeft niet duur te zijn, hoeft niet groot te zijn. Onzinnig, debiel en totaal lelijk kunnen perfecte eigenschappen voor een cadeau zijn. Ik heb ooit een bananensnijder gekregen (met bijbehorende prikkertjes!) en zelf iemand blij gemaakt met een fles Van Gils stroop. Op het goede moment, met het goede gevoel en juiste presentatie kunnen het de beste cadeaus van het moment zijn. Uiteindelijk kunnen zelfs steentjes in de brievenbus een goed cadeau zijn. Gevoel is belangrijk. Laat merken dat je ziel in een cadeau zit. Iemand die duizend keer zegt een citruspers te willen en dan een citruspers geven, is geen cadeau. Dat is boodschappen doen voor de ander. Ik geloof niet in verlanglijstjes. Als je iemand iets geeft, geef dan nooit iets wat op een verlanglijstje staat. Denk zelf na!
De fucking envelopjes. Ze staan nog steeds op uitnodigingen. Maar zelden heb ik er gehoor aan gegeven. Een donatie is wat anders dan een cadeau. Geld moet je verdienen, niet krijgen. Niks inspiratielozer dan geld. Of nog erder, een cadeaubon. De meeste gruwelijke vinding in de branche van cadeauwereld. “Ik ken je totaal niet. Heb geen idee wat je leuk vindt en je interesseert me ook geen hol. Ik vind je eigenlijk een eikel/trut, maar wil gratis zuipen op je feestje. Dus hier, alsjeblieft, een cadeaubon.” Sorry aan iedereen die me ooit een cadeaubon heeft gegeven. Ik gebruik die dingen ook nooit. Ik gooi ze in een la, vergeet ze en kom ze dan weer tegen als ze allang verlopen zijn. Ondingen, nog beperkt houdbaar ook.
Dan schijnen er ook nog mensen te zijn die zelf meegaan bij het kopen van een cadeau voor zichzelf. De ander betaalt dan. Oh gruwel, dan heb je echt totaal niks begrepen van het principe van een cadeau. Het is een verrassing, een blijk van waardering, “ik heb naar je geluisterd, ik ken je, hier, neem dit maar, dit ga je leuk vinden, heus”. Krijgen is ook leuk, maar ik ben zo slecht in vol overgave echt dankbaar en blij te zijn. Ik geef liever. Maar niet in december. Ik denk dat ik de hele maand maar oversla. Niemand krijgt iets van me. In januari, dan ga ik goedkope chocoladeletters uitdelen die over de datum zijn. En taaie pepernoten. Geef gul, maar wel met gevoel.