De pijl die richting geeft

In computerspelletjes heb je soms een pijl voor je zweven die aangeeft waar je naartoe moet. Ik wil zo’n pijl in mijn leven. Ga ik naar rechts of naar links? Kunnen die keuzes bepalend zijn of kun je via een omweg altijd nog linksaf, terwijl je eigenlijk naar rechts was gegaan? Van die kleine opdrachtjes met een beloning op het eind uit dezelfde computerspelletjes, lijken me ook geweldig. Voltooi deze opdracht en dan krijg je een nieuwe. Heerlijk, afgeronde brokjes met een kop en een staart. Het leven kan soms in rotvaart over je heen storten om vervolgens abrupt tot stilstand te komen.

Huh? Waar is de actie gebleven? Ik was toch in volle vaart aan de gang? Of misschien ben ik het stiekem zelf die de teugels laat vieren en uit die race met moordend tempo stapt. Even om me heen kijken. Waar is die pijl ook alweer? Waar ging ik naartoe? Ik wil eigenlijk nog meer verbeteringen in het leven. Dat als je iemand tegenkomt met wie je je leven kunt delen, je allebei even groen oplicht. Maar heel kort, zodat je nog wel goed moet opletten. Maar toch even dat signaal. Of oranje als het een twijfelgeval is. Jullie zouden het kunnen proberen, maar het is op eigen risico. Zou zoveel gedonder kunnen besparen. Goed, goed, dat gedonder hoort er natuurlijk bij, is deel van de charme, dat weet ik ook wel, maar toch.

Misschien moet ik een godsdienst gaan aanhangen. Dan heb ik een soort van pijl in mijn leven. Een beetje aan relishoppen gaan doen. Wat is er zo verheven aan die twijfelende, immer kritische levensvisie waarbij ik alleen afga op wat ik zelf kan zien en weet. Waarom niet aanvaarden dat er iemand is die het beter weet? Ik ben al een stuk minder eigenwijs geworden (ja echt!), waarom dan niet 1 stap verder gaan en een god accepteren? Dan weet ik wat goed en fout is, of ik rechts of links moet en als ik het even niet weet, kan ik vertrouwen dat er iemand is die het wel weet. Dat lijkt me heerlijk. Ben jaloers op mensen die dat gevoel hebben.

Maar ik kan het niet. Ik zou mezelf voor de gek moeten houden. Het is er niet, ik zie het niet, het is nergens. Hoe kan ik in iets geloven waarvan ik geen enkel bewijs heb? Nooit gezien ook. De theorie van het vliegende spaghettimonster vliegt dan knalhard in mijn hoofd. Waarom zouden er dan geen buitenaardse wezens zijn? Of kaboutertjes? Of Sinterklaas? Die heb ik ook allemaal nog nooit gezien. Nou ja, Sinterklaas wel, maar Jezus ligt ook wel eens in een stal in december, dus dat zegt ook weinig. Ondertussen heb ik nog geen pijl. Alleen maar onderbuikgevoel. Het voelt als ronddolen in het donker op de tast. Op zoek naar iets, maar geen idee naar wat.

Soms lukt het, heel soms, om daar genoeg aan te hebben. Met mezelf, rondzoeken en blij zijn met de zoektocht. Niks meer, niks minder. Het klinkt zo doodeenvoudig, maar lukt alleen als de hersenpan tot stilstand komt, de razende zee kalmeert tot een kabbelend beekje. Met zon op het hoofd, een briesje langs de huid en mooi muziekje in mijn hoofd. Misschien nog een fijn gesprek erbij met een mooi mens, en dan kan het soms gebeuren. Dan is die pijl er en die wijst dan nergens naartoe, behalve naar het hier en nu. Hier moet je zijn. Geniet ervan.

Leave a Reply